Gisteravond waren wij aan het stuwmeer in een hostal met franse eigenaars. De man houdt van vissen en maakt mannen enthousiast om te komen vissen en de vrouw slooft in de keuken. Alleen maar franse en Belgische mannen en plotseling
zegt een feministische hautaine groene thee drinkende stem uit onze groep. " wat zijn jullie mannen toch rare wezens, rijdt 2000 km met een bootje achter de auto en komt hier vissen terwijl je het ook thuis kan doen"
Het door de zon getaande gezicht van de visser tuurt over het door het avondlicht verlichte meer, rookt rustig zijn sigaret en nipt aan zijn rode wijn en sprak: "U drinkt exotische thee, helemaal hier naar toe gevlogen, terwijl wij hier goddelijke lokale dranken hebben. U vliegt 3000 km, zweet 1000 km met blaren op de voeten, vraagt voor iedere etappe een Santiago stempel om met een voldaan gevoel weer 2000 km terug te vliegen. Mevrouw wie is nu het rare wezen?"
Een mooie wandeling van 24 km over een glooiend landschap met een stijle klim van 500 meter. Harde koele wind uit het noorden met volop zon. Ik loop automatisch merk niet meer dat ik loop. Morgen helaas de laatste.
Johannes en ik, toen wij geheel alleen liepen, hebben heel zachtjes het probleem van Pinkeltje het kleine kaboutertje besproken. Zodat niemand ons kon horen. Wij mannen hebben nog één echt mannelijk kunnen, het staande Pinkeln. Nu blijkt dat als wij op de vrouwelijke manier uns die Blase entleren, Pinkeltje nicht nach pinkelt. Maar als wij staande tijdens de wandeling pinkeln en wij Pinkeltje ruim schoots nazwaaien en hem voorzichtig in zijn klein kabouter huisje stoppen, hij stiekem toch soms even nach pinkelt.
Adios Enrique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten